KOŞMA

Gözü kara ettin, ey kara gözlüm!

Bana mahzun mahzun baktın da gittin.

Ay mısın ,güneş mi ey melek yüzlüm?

Gözümden yaş olup aktın da gittin...

Yolun düzü varken eğrisi niye ?

Ağladım adını, ah diye diye...

Derler ki:"Bu hâle düştün ne diye?"

Aklıma bin şüphe soktun da gittin...

Gerçekten insana ağlar anası,

En güzel, hâllerdir için aynası;

Bakışın acaba neydi mânâsı?

Cânânım, canımı sıktın da gittin...

Siyah gözlerini görmez olaydım;

Bakışını hayra yormaz olaydım;

Şu gönlümü sana vermez olaydım;

Aldın emâneti yaktın da gittin...

Arada deniz var,arada dağlar...

Gemiler hâlime ah edip ağlar.

Nasıl hayattayım?Şaşıyor sağlar

Zor ile gönlümden çıktın da gittin

Duydukça türküyü

Ah’la göğü siyah eden bülbülüm

Yön gösterir yüzün yol olmuş gönlüm

Yolları peşine taktın da gittin

Kalmamış ümidi tutar yolunu

Terk edip de gitmiş İstanbul’unu

Kale gibi Âşık Ömer kulunu

Vîrân ettin yaktın yıktın da gittin.

7.4.1998KÜTAHYA

KOŞMA